Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Hebban recensie

Geheimen die je leven kleur geven

Sandra Niemeijer 30 oktober 2014

Nicci Gerrard kennen we natuurlijk als de vrouwelijke helft van het schrijversduo Nicci French, maar sinds 2003 schrijft zij ook af en toe een roman op persoonlijke titel. Huis van herinneringen is haar nieuwste solo-optreden en bijzonder geslaagd. Geen thriller, maar wel spannend. Geen misdaad, maar wel geheimen. Karakters die gaan leven, die onder je huid gaan zitten en een boek dat je pas weglegt na de laatste bladzijde. Dát is Huis van herinneringen!

Het verhaal draait om Eleanor, een dame van 94, nagenoeg blind, maar geestelijk helemaal bij. Ze woont nog steeds in het huis dat ze ooit samen met haar overleden echtgenoot is gaan bewonen. Een huis in de provincie, groot en slecht onderhouden. Haar vier kinderen maken zich zorgen om hun moeder die daar zo afgelegen en alleen woont en als zij min of meer per ongeluk een brandje gesticht heeft, weten zij haar te overreden om in een verzorgingstehuis te gaan wonen. Zij eist dat er een vreemde komt om haar te helpen met het sorteren van haar boeken, papieren e.d. en dat is Peter. Peter die zo zijn eigen redenen heeft om dit baantje aan te nemen en voor wie deze periode helend zal blijken te zijn. Eleanor is een bijzondere vrouw, met een bijzondere wijsheid die Peter vrijheid geeft, maar op een gegeven moment ook in vertrouwen neemt en hem haar levensverhaal vertelt.

Het geheim dat zij hem toevertrouwt, heeft te maken met een bijzondere liefdesgeschiedenis, 70 jaar geleden. Een liefde die haar leven heeft getekend maar ook nog steeds kleurt. Beetje bij beetje hoort Peter dit verhaal en leert hij de familie en haar geschiedenis kennen.

Huis van herinneringen gaat over liefde en vriendschap. Trouw en vertrouwen. Afscheid nemen en bij elkaar blijven. Oud worden en jong van hart blijven. De waarde van een gezin en een familie. Universele thema's die het boek zijn kracht geven. Eleanor vertelt hoe lastig het is om ouder te worden, afhankelijk te zijn. "Helpers, verzorgers, hoe je ze ook wilt noemen. Als je oud en blind bent, raak je je privacy kwijt. Dan wordt je leven voor je geregeld. (...) Als ze 's nachts wakker werd, wist ze soms niet meer waar ze was of wanneer het was... 's Nachts kwamen de herinneringen terug. Je leefde erin. De toekomst is kort en het verleden is lang." Maar aan de andere kant is Eleanor nog steeds een krachtige vrouw, een vrouw met een onafhankelijke geest, een vrouw om te bewonderen. Zó zou je oud willen worden!

Een mooi, herkenbaar boek met prachtige beschrijvingen. Nicci Gerrard kan als geen ander een personage invoelbaar maken en een roman zó opbouwen dat er onderhuidse spanning ontstaat. De roman begint met het verhaal dat de jonge Eleanor iemand redt die zelfmoord probeert te plegen. Je moet tot bijna het einde wachten om te ontdekken waar dit verhaal in haar levensgeschiedenis past en om wie het gaat. De kracht van Gerrard is dat je dat ook écht wilt weten.

Tegen het einde van het boek wordt Eleanor 95 jaar en dat wordt gevierd met een groot feest. Een afscheidsfeest. "Eleanor stond op en pakte haar stok. 'Ik wil alleen dit zeggen.' Haar stem was ijl en helder. 'Dit is een huis van herinneringen. Herinneringen aan jong zijn en opgroeien; aan gelukkige tijden, hoop ik, maar ook aan moeilijke en verdrietige tijden. Herinneringen die ons, denk ik, maken tot wie we zijn....Drink niet op mij. Drink op onze herinneringen, op ons huis van herinneringen."

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Sandra Niemeijer