Zoeken  

   

Wie is online  

96 gasten online

   

Bezoekers vanaf 2012  

bezoekers uit
Afghanistan
Amerika
Armenië
Aruba
Australië
België
Bosnië & Herzegovina
Brazilië
Bulgarije
Burkina Faso
Canada
Congo
Cyprus
Duitsland
Ecuador
Egypte
Engeland
Finland
Frankrijk
Griekenland
Hongarije
Italië
Kenia
Maleisië
Marokko
Nederland
Nieuw Zeeland
Oostenrijk
Polen
Portugal
Roemenië
Rusland
Slowakije
Spanje
Suriname
Syrië
Thailand
Tsjechoslowakije
Turkije
Vietnam
Zweden
Zwitserland

   

Wat is literatuur? - Ronald Giphart

Ik herinner mij mijn vader shagrokend in een stoel, terwijl hij een boek leest of sport kijkt. Hij wilde dat ik schrijver zou worden, dat was zijn eigen ambitie ook altijd geweest. Maar ik was dyslectisch. Dat was toen nog een onbekende afwijking en daardoor haalde ik almaar onvoldoendes voor taal.

Ik deed auditie voor de toneelschool, maar ze vonden me te jong. Ze zeiden: ga eerst maar vwo doen. In die tussentijd ontdekte ik de literatuur. Met een vriend schreef ik toneelstukken waarmee we prijzen wonnen. Dat gaf zoveel glorie dat ik dacht: dit is het; ik wil niet spelen, ik wil schrijven wat andere mensen gaan spelen. We hadden een enorme competitiedrang en wilden per se de beste zijn, ook met schrijven in de schoolkrant. Jeroen Brouwers was mijn grote voorbeeld.

In het derde jaar van mijn studie Nederlands besloot ik schrijver te worden. Iedereen zag het zitten. Dyslexie werd niet meer als fout gezien en ik merkte dat talent en blokkade elkaar versterken: als ik niet op een woord kon komen, dan kwam er vaak een ander en beter woord.

Ik schrijf voor mezelf, niet voor mijn lezers. Ik schrijf om een wapen te hebben tegen de boze buitenwereld, om mezelf te vermaken en te ontroeren. Dat is het verschil tussen literatuur en lectuur. Lectuur gaat om: wat wil de lezer hebben en hoe kunnen we hem dat geven? Ik ben een moralist. Niet in de zin van: jullie moeten het doen zoals ik het doe. Maar ik wil mensen laten nadenken over hun normen en waarden. Dat is de essentie van literatuur.

Literatuur gaat over zes thema's: liefde, vriendschap, dood, volwassen worden, hypocrisie en de strijd van het individu tegen de wereld. Ik verwonder mij over de dood, over seks, over vriendschap. In mijn boeken wil ik daarover nadenken. Kritiek deert me niet, ook niet als ze op de man spelen. Dan komt het stoïcijnse van mijn vader boven. Erkenning is volstrekt onbelangrijk. Er is maar één erkenning die ik belangrijk vind: dat ik gelezen en dus verkocht word.

Bij het schrijven zet ik vaak muziek op. Muziek die aansluit bij de scène of er soms ook tegenin gaat. Je kunt een gevoelige scène goed onder hardrock te schrijven. Dan roep je je eigen dyslexie op, want je moet gevoelig schrijven, maar de muziek is teringhard. En soms heb ik een harde scène waar ik klassieke muziek onder zet. De euthanasiescène van mijn moeder in 'Ik omhels je met duizend armen' heb ik geschreven onder de derde orkestsuite van Bach. Dan kun je op de flow van die prachtige muziek gaan zitten.

Bij een nieuwe roman maak ik een muziekcompositie aan de zijkant. Ik hang briefjes op de muur met de hoofdstukken en de scènes. Dat is het leukste, een roman in de steigers zetten. Ik schrijf per pagina op wat er in de hoofdstukken komt, met per scène de muziek.

Bron: Ronald Giphart in Plus Magazine

 

 

 

   
site van H.C.J. van de Wiel, docent Nederlands, bijgewerkt op donderdag 28 maart 2024
klik om de geselecteerde tekst te horen door GSpeech